Publikacja obejmuje problematykę sporów definicyjnych w zakresie szeroko
pojętej normy, szczególnie w odniesieniu do zjawiska niepełnosprawności
psychofizycznej i intelektualnej. Stanowi więc próbę odpowiedzi na pytanie –czy
niepełnosprawność określać należy z wykorzystaniem normy teoretycznej -
odnoszonej do ogólnie przyjętych prawidłowości lub twierdzeń o fizjologicznej
lub psychologicznej działalności człowieka; normy statystycznej, gdzie
niepełnosprawność traktowana być może jako odstępstwo od stanów powszechnych w
populacji; czy też normy społecznej, w kontekście analizy sposobu
funkcjonowania osoby pod kątem przystosowania do wartości ogólnie przyjętych w
danym społeczeństwie i kulturze; a może normy przystosowawczej, czyli w
aspekcie satysfakcjonujących relacji z innymi i samorealizacji? Prezentowane
artykuły dowodzą, iż we współczesnych kontekstach granica pomiędzy pełną a
niepełną sprawnością jest płynna i niejednoznacznie dookreślona, oba pojęcia
wywołują wiele wątpliwości w aspektach teoretycznych i praktycznych,
przenikając się wzajemnie w wielostronnych analizach. W świetle tych analiz
niepełnosprawność nie może więc być traktowana jako cecha kategoryzująca
ludzi, lecz jako uniwersalne ludzkie doświadczenie – nie tyle jako rezultat
fizycznego, psychicznego czy intelektualnego uszkodzenia, ale jako
konsekwencja barier, powodowanych społecznymi postawami, stereotypami,
uprzedzeniami i dyskryminacją.