Czy z niniejszej książki można się dowiedzieć czegoś więcej o zazdrości? W tym podsumowującym rozdziale staram się znaleźć właściwe słowa, by wyrazić to, czego dowiedziałam się o zazdrości od wszystkich autorów.
Po pierwsze, wyraźnie udokumentowano, że napisano o wiele więcej (w teorii psychoanalitycznej i opisach przypadków klinicznych) na temat zawiści niż zazdrości.
Po drugie, choć poszczególne rozdziały przypisano do jednego z trzech aspektów – rozwojowego, kulturowego i klinicznego – każdy z autorów w mniejszym lub większym stopniu odniósł się do wszystkich trzech. Zmagając się z zagadką zazdrości, każdy z nich, poczynając od Akhtara, wykracza poza literaturę psychoanalityczną i odwołuje się do poezji, powieści, dramatu, filmu, sztuki, piosenek, muzyki klasycznej – a wszystko po to, by przenikliwie zinterpretować tę tajemniczą emocję.
Kulturowe portrety zazdrości wydają się nieodzowne, by w pełni zrozumieć samo uczucie i jego kliniczne manifestacje.