Wszyscy pacjenci z chorobą Parkinsona, a więc z chorobą przewlekłą i
nieuleczalną, wymagają specjalistycznej, kompleksowej rehabilitacji, która
powinna rozpocząć się jeszcze przed pełną kliniczną manifestacją choroby oraz
przed rozpoczęciem farmakoterapii. Rehabilitacja musi być też integralną częścią
leczenia już przez całe życie pacjenta. Wskazania te znalazły się w zaleceniach
grupy roboczej EFNS z 2013 roku, w których zapisano również, że należy dążyć do
wczesnego wykrycia choroby, jeszcze przed wystąpieniem objawów ruchowych.
Umożliwia to właściwe leczenie i jak najdłuższe utrzymanie dobrej jakości życia
chorych. Zgodnie z przyjętymi w polskim modelu rehabilitacji zaleceniami
rehabilitacja powinna być: powszechna, wczesna, kompleksowa i ciągła. Najlepiej,
gdy jest ustalana przez lekarza rodzinnego z udziałem specjalisty z zakresu
rehabilitacji medycznej oraz neurologia i realizowana przez fizjoterapeutę oraz
niezbędnych specjalistów zespołu rehabilitacyjnego. Optymalnym rozwiązaniem jest
aktywny udział osób najbliższych w realizowaniu programu rehabilitacji, który
powinien być weryfikowany przez lekarza na każdym etapie choroby.
Spis treści:
1. Choroby układu pozapiramidowego
2. O chorobie Parkinsona (historia)
2.1. Epidemiologia
2.2.
Etiopatologia
2.3. Symptomatologia, rozpoznanie i przebieg
2.4.
Farmakoterapia
3. Zasady kompleksowej rehabilitacji
3.1. Rehabilitacja w początkowym
okresie choroby i ciągłość rehabilitacji
3.2. Ośrodek rehabilitacji
neurologicznej
3.3. Szpital uzdrowiskowy
4. Fizjoterapia
4.1. Kinezyterapia
4.2. Fizykoterapia
5. Psychoterapia i rola rodziny
5.1 Psychologiczne aspekty radzenia z
chorobą
5.2. Rodzina wobec choroby Parkinsona i formy wsparcia
6. Metody niekonwencjonalne rehabilitacji w chorobie Parkinsona
7. Jakość życia osób z chorobą Parkinsona
8. Bariery w rehabilitacji osób z chorobą Parkinsona